เจ้าการะเกด

    ค่ำคืนนั้นหนาวเฉียบเยียบเย็นและสงบสงัด อ้างว้างเหมือนที่เคยเป็นมาทุกค่ำคืนของต้นฤดูหนาวแห่งแพรกหนามแดง ลมหนาวโบกโบยมาแล้วแต่ยังไม่ได้โหมกระหน่ำรุนแรง เพียงแต่ถะถั่งมาไม่รู้จบสิ้น เรื่อยรินมาสม่ำเสมอ แห้งผากและเงียบเชียบ ส่อเค้าแห่งความทารุณ มีความทมิฬหินชาติและความมุ่งร้ายหมายขวัญแอบแฝงอยู่ในความเยียบเย็น และอาการโบกโบยอันช้าเชือนของมันนั้น ยิ่งดึกดื่นสายลมก็ยิ่งช้าเชือนลง แต่ความเยียบเย็นและความแห้งผากกลับทบทวีขึ้น แทรกซึมเข้าไปอยู่ในทำอณู ...

ผู้ที่รักถ้อยคำย่อมเห็นว่า แดนอรัญ แสงทอง เป็นอีกคนหนึ่งซึ่งเผยให้เห็นและเข้าใจต่างจังหวัดด้วยภาษาชนบทและรู้จักบ้านนอกอย่างแท้จริงทั้งโดยทางตรงและทางอ้อม อาจกล่าวได้ว่า เขามีความสามารถที่ยิ่งใหญ่กว่าการไปกะเกณฑ์อะไรเสียอีก เป็นความสามารถที่ไม่อาจลืมเลือนไปในความสูญเปล่าได้เลย
    -- นพพร สุรรณพานิช --

    หนังสือเล่มนี้อ่านสนุก แต่รสอย่างแรกที่ทำให้อ่านได้จับจิตจับใจอย่างเพลิดเพลินนั้นอยู่ที่ภาษาที่งามงดน่าประทับใจอย่างยิ่ง ภาษาของแดนอรัญสวยอย่างลึกซึ้งนัก การบรรยายบรรยากาศของป่าของแพรกหนามแดง ของแสงหิ่งห้อยระยิบของลมหนาวบาดผิว ของท้องฟ้าหลากสีต่างเวลา ผู้เขียนทำได้หมดจดสวยงาม หนังสือเล่มนี้ทำให้ผู้อ่านต้องตกเป็นเชลยทางตัวอักษรอย่างสิ้นเชิงเพราะภาษาถ้อยความและเนื้อเรื่องดึงดูดใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
    -- เฟย์ Faylicity --

    เรื่องที่ผมหลงรักมากก็คือ "เจ้าการะเกด" แต่ไม่อยากให้ใครเอาไปทำหนังเลยครับ เหตุผลเชยๆ ก็คืออยากให้ทุกคนได้อ่านรสวรรณกรรมในเรื่องมากกว่า ก็ใครจะถ่าย "ลมหนาวโบกโบยมาแล้วแต่ยังไม่ได้โหมกระหน่ำรุนแรง เพียงแต่ถะถั่งมาไม่รู้จบสิ้น เรื่อยรินมาสม่ำเสมอ แห้งผากและเงียบเชียบ ส่อเค้าแห่งความทารุณ มีความทมิฬหินชาติ และความมุ่งร้ายหมายขวัญแอบแฝงอยู่ในความเยียบเย็น และอาการโบกโบยอันช้าเชือนของมันนั้น..." ออกมาเป็นภาพได้สวยเท่าถ้อยคำเหล่านี้ล่ะครับ
    -- โตมร ศุขปรีชา --