วิมานสายลม

    "หลิว" เป็นผู้หญิงของผม! ใครก็แตะไม่ได้ คำพูดพวกนี้ทำให้หัวใจเหมือนมีหยาดน้ำผึ้งชโลม คนฟังเลยใจอ่อนยวบได้ไม่ยาก มิหนำซ้ำในปากเขามีน้ำชากลิ่นรสหอมหวานอยู่ด้วย ชาที่เขาเคยบอกว่า... ถ้าเป็นชาที่หลิวชง จะร้อนหรือเย็นผมก็ชอบทั้งนั้น คงเพราะช่วงเวลาแห่งความสุข...น้ำชาจะเย็นหรือร้อน ล้วนอร่อยลิ้นทั้งสิ้น เวลาจะหมุนเร็วหรือช้า ล้วนไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป

    คืนนั้น "พัทยา" ได้ดื่มน้ำชาที่ "เมฆาลัย" ช่วยอุ่นให้ไปหลายคำ...เป็นครั้งแรกที่แม่มดแห่งชาอย่างเธอพบว่า น้ำชาก็พาให้คนมึนเมาได้เช่นกัน แต่...คนอย่างเขามาอยู่ที่นี่ คือผิดที่ผิดทาง เหมือนจับนกอินทรีมาตัดปีกแล้วขังไว้ พญานกที่เพิ่งบินออกจากกรง ย่อมไม่ยอมหวนคืนถิ่นโดยง่าย โดยเฉพาะเมื่อเขาค้นพบว่า... "เมียกำลังจะทิ้งผมไป ยังจะให้มีเหตุผลอะไรอีก" ความต้องการ ความรัก ความใคร่ เหมือนเชือกเส้นใหญ่ที่ฟั่นเข้าหากันจนตัดไม่ขาด แยกไม่ได้ หรือวิมานรักที่ทั้งสองร่วมสร้าง จะไม่สลายไปกับสายลมอย่างที่เธอหวาดหวั่น