รัตนโกสินทร์

    "แม่เพ็ง" ลุกจากหน้ากระจกคันฉ่องไปที่หน้าต่าง ซึ่งกั้นด้วยลูกกรงไม้ สำหรับกันคนปืนเข้ามา เสียงน้ำกระทบเรือนแพเบา ๆ เป็นจังหวะคล้ายเสียงขับกล่อมอยู่ชั่วนาตาปี มองออกไปจะเห็นแสงไฟวอมแวมริมแม่น้ำแลระยิบระยับไปลับตา เหมือนแสงหิ้งห้อยเกาะต้นลำพู หน้าต่างบานนี้เองเมื่อสมัยเธอเป็นเด็ก เธอจะแอบกระโดดลงน้ำไปโดยไม่ต้องไปลงทางหน้าเรือนแพให้เป็นที่ยุ่งยาก

    แม่เพ็งมองหน้าต่างบานนั้น... ย้อนกลับไปเมื่อหลายปีก่อน หล่อนยิ้มเมื่อนึกถึงความซุกซนของตนเอง และนึกถึงคนใจดี ซึ่งเคยช่วยชีวิตหล่อนไว้ มีอย่างหรือจะจำเขาไม่ได้... "แม่เพ็งเคยเรียกฉันว่า 'พ่อฟัก' แล้วบ่าวของแม่เพ็งห้ามพูด คงจะจำไม่ได้กระมัง ยังเล็กอยู่มาก" ท่วงทีกิริยาของเขาสุภาพ น้ำเสียงกังวานน่าฟัง จะแตกต่างไปจากเมื่อก่อนก็ตรงสง่างามขึ้น ภาคภูมิขึ้นกว่าเก่า จนกระทั่งเธอไม่อยากจะพูดด้วย ก็เธอไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ อีกแล้ว และเขาก็ไม่ใช่ 'พ่อฟัก' คนเก่าอีกเหมือนกัน