นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้คุยกับตัวเองอย่างเปิดใจ

    เพราะความเจ็บปวดมีหลากหลายแบบ การปลอบโยนสำหรับเราจึงควรหลากหลายเช่นกัน บางทีเราต้องปลอบตัวเอง บางทีจำเป็นต้องได้รับคำปลอบโยนจากผู้อื่น คงดีหากเรามีมิตรสหายให้ระบายสิ่งที่อยู่ในใจลึก ๆ เมื่อมีความทุกข์ เพราะถึงแม้อีกฝ่ายไม่อาจเข้าใจเราได้ถ่องแท้ แต่แค่ได้ระบายออกก็เท่ากับปลอบประโลมใจแล้ว ขณะเดียวกันเราเองก็ได้รับการปลอบโยนจากการปลอบโยนหัวใจผู้อื่นได้เช่นกัน "เพราะสุดท้ายคำว่าปลอบโยนใจ ก็คือการแบ่งเบาจิตใจต่อกันและกัน" 

    "นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้คุยกับตัวเองอย่างเปิดใจ" ความเรียงที่ประกอบไปด้วยความรู้สึกอันหลากหลายของมนุษย์ และเต็มไปด้วยเหล่าประโยคที่มองทะลุเกี่ยวกับชีวิตอย่างชัดเจน ลองอ่านและตรวจสอบความรู้สึก เวลา ความสัมพันธ์ และโลกของเราที่ติดอยู่กับชีวิตอันวุ่นวาย เมื่อได้เผชิญหน้าและปลอบโยนหัวใจของตัวเองที่ก่อนหน้านี้เราพยายามเมินเฉย ใจที่เกิดบาดแผลก็จะได้รับการเยียวยา จนถึงได้หัวใจที่เปี่ยมไปด้วยรักกลับคืนมา ถึงเวลาที่ต้องกลับมาทบทวนตัวเองอีกครั้งแล้วสินะ...

บทนำ สิ่งที่ช่วยอยู่เคียงข้างเราอย่างสงบ
บทที่ 1 คล้ายมีใครบางคนคอยถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ
- หากได้ยินเสียงแสนเศร้าจากก้นบึ้งของหัวใจ
- คืนที่นอนไม่หลับ
- เมื่อเราไม่รู้ว่าเราต้องการอะไร
ฯลฯ

บทที่ 2 เมื่อคำว่าสู้ ๆ ไม่ช่วยปลอบใจ - ทบทวนเวลาของเรา
- ฤดูที่ใจเฝ้าพะวง
- วันที่อยากเดินอย่างไร้จุดหมาย
- โปรดรัก
ฯลฯ

บทที่ 3 คนที่ควรให้อยู่ใกล้ตัว คนที่ควรให้อยู่ห่างตัว - ทบทวนความสัมพันธ์ของเรา
- แม้คิดแล้วว่าจะอยู่ลำพังเสมอ
- เลิกสวมบทเด็กดี
- ชื่อของแม่
ฯลฯ

บทที่ 4 เพื่อใช้ชีวิตให้สมเป็นเราอย่างสมบูรณ์ - ทบทวนโลกของเรา
- สง่างามและเสรี
- การใช้ชีวิต การเผชิญการจากลา
- กล้าจะฝันถึงสิ่งที่เกินฝัน
ฯลฯ

บทส่งท้าย ไม่ใช่หนังสือแห่งชีวิต แต่เป็นสารพันประโยคของชีวิต