ฉันจึงมาหาความหมาย

    รวมเรื่องสั้น บทละคร และบทกวีที่ผู้เขียนเขียนขึ้นในขณะที่เป็นนักศึกษา มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ช่วงปี 2508 - 2512 หนังสือเล่มนี้ ได้มีบทบาทเป็นหลักเขตทางความคิด ในยุคแห่งการแสวงหาคำตอบของชีวิตมหาวิทยาลัย และการตั้งคำถามต่อระบบสังคม ชีวิตทางสังคม และการพัฒนาเศรษฐกิจและการเมือง ในยุคมืดทางปัญญาที่สืบเนื่องติดต่อกันมาตั้งแต่ การปฏิวัติของ "จอมพล สฤษดิ์ ธนะรัชต์" ในปี พ.ศ. 2501 และเรื่องอื่นๆ อีกมากมาย

เรื่องสั้น
- ไฉนเลยจะรู้ได้
- นิยายของชาวมหาวิทยาลัย
- เหมือนอย่างไม่เคย
- ถนนสายที่นำไปสู่ความตาย
ฯลฯ

บทละคร
- ฉันเพียงแต่อยากออกไปข้างนอก
- งานเลี้ยง
- นายอภัยมณี
- แล้ววันหนึ่งคุณจะรู้สึก

ร้อยกรอง
- มหกรรมของสัตว์เมือง
- จะอยู่ไยเยี่ยงคขลาด
- ความฝันที่ชนบท
- อารมณ์ทดแทน
ฯลฯ

กลอนเปล่า
- สิ่งที่ต้องเลือกเอา
- ชัยชนะของปีศาจ
- ลำธารสายที่ไหลกลับ
- เขียนให้เพื่อนที่คณะรัฐศาสตร์
ฯลฯ

วิทยากร เชียงกูล เขียนด้วยคำเรียบง่าย แต่ในความเรียบง่ายนั้นมีพลังแฝงอยู่อย่างหนักแน่น คำของเขาสุภาพ นุ่มหูแต่มันก็ให้ความสะเทือนใจได้อย่างเจ็บแสบ เขาเป็นนักคิดเป็นคนช่างคิด ช่างสังเกต และบางทีก็ขี้เบื่อ และขี้รำคาญอยู่ด้วย
    -- รัญจวน อินทรกำแหง --

    งานเรื่องสั้นบทละครและร้อยกรองทั่วไปของวิทยากรนั้น หากอ่านดูผิวเผินจะเห็นว่าเป็นงานแบบสิ้นไร้ไม้ตอกหมดอาลัยตายอยากต่อชีวิต ทั้งยังเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายนั้น อันที่จริงเรื่องราวที่เขาเขียนนั้น เป็นเพียงการแสดงออกของปรากฏการณ์ต่างๆ ที่ทำให้คนรู้สึกว่าตนไม่เป็นส่วนใดส่วนหนึ่งของสังคม ส่วนที่มองโลกในแง่ร้ายนั้น ก็เพราะเขานำความเป็นจริงที่เกิดขึ้นรอบตัวมาแสดงออกอย่างเด่นชัด
    -- นพพร สุวรรณพานิช --
             "ชาวบ้าน" , 2515

    สิ่งที่ทำให้เรื่องสั้นเรื่องนี้ ( "เหมือนอย่างไม่เคย" ) น่าจดจำเป็นพิเศษ คือการเล่าเรื่องผ่านมุมมองของทองม้วน เด็กหญิงในหมู่บ้าน การเล่าพฤติกรรมต่างๆ ของนักศึกษาผ่านสายตาแบบไร้เดียงสาช่วยทำให้เราตระหนักถึงช่องว่างวัฒนธรรมและวิถีชีวิตระหว่างนักศึกษา ซึ่งเป็นตัวแทนของ "เมือง" และชาวบ้านซึ่งเป็นตัวแทนของ "ชนบท" ได้อย่างชัดเจน ทั้งยังเห็นถึงความน่าขบขัน (ที่บางครั้งขันไม่ออก) ของทัศนคติ "คนเมือง" ที่มีต่อชาวบ้านและวิถีชีวิตในชนบท
    -- ชูศักดิ์ ภัทรกุลวณิชย์ --
 "เนชั่นสุดสัปดาห์" , กรกฎาคม 2543