จากพ่อถึงลูก

    รวมความเรียงเเห่งความรักจากนิตยสาร ฅ.คน ของผู้เขียน ซึ่งได้ถ่ายทอดเรื่องราวของลูกสาว 2 คน คนโตอายุย่าง 12 ปี ชื่อ พิมพ์บูรพา ธรรมวุฒิ ชื่อเล่น แก้ม คนเล็กชื่อ อุษาคเนย์ ธรรมวุฒิ ชื่อเล่น กล่อม อายุย่าง 10 ขวบ เขาและภรรยาพยายามทำหน้าที่พ่อแม่ให้ดี ตามกรอบความคิดความเชื่อและต้นทุนชีวิตที่ทั้งคู่มี ซึ่งแน่นอนว่าไม่ได้พรั่งพร้อมสมบูรณ์ รอบรู้ หรือดีเลิศอะไรมากนัก หลักของครอบครัวง่ายๆ ก็คืออะไรที่ได้รับการปลูกฝังจากปู่ย่าตายาย ครูบาอาจารย์แล้วเชื่อว่าดีกับที่ได้ซึมซับเรียนรู้ในช่วงชีวิตที่ผ่านมาแล้วรู้สึกว่าเข้าท่าก็พยายามถ่ายทอดปลูกฝังไปยังลูก อะไรที่เป็นความบกพร่องไม่ถูกไม่ควรที่เคยเกิดกับชีวิตของคนเป็นพ่อเป็นแม่ผู้เป็นพ่อเป็นแม่เคยได้รับ เคยปฏิบัติก็พยายามไม่ผลิตซ้ำกับผู้เป็นลูก

    ด้วยเหตุนี้เองในวันที่ลูกกำลังเติบโตย่างเข้าสู่วัยที่มีความเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น ผู้เขียนจึงอยากเขียนบันทึกสิ่งละอันพันละน้อย ที่ทั้งผู้เป็นพ่อและแม่พยายามบ่มเพาะลูก ในวันที่ยังไม่แน่ใจและไม่ปรากฏชัดว่าลูกซึมซับในสิ่งที่พ่อแม่พยายามปลูกฝังมากน้อยแค่ไหน เผื่อวันหน้าไม่ว่าตัวตนของลูกจะเป็นอย่างไร เหมือนหรือต่างจากที่พ่อแม่สอนหรือไม่ ลูกจะได้มีคู่เทียบถอดบทเรียนชีวิตทั้งถูกผิดได้ครุ่นคิดอะไรที่เรียนรู้และเกิดความเข้าใจตามยุคสมัยและช่วงวัยแห่งชีวิตของลูก!