มนุษย์ซึมเศร้ากับเรื่องเล่าสีขาวดำ

    เช้าวันหนึ่งผมสะดุ้งตื่นขึ้นในความมืดห้องนอนสี่เหลี่ยมคับแคบ ผมแยกไม่ได้ว่านี่จริงหรือฝัน เหงื่อชุ่มโชคอยู่กลางแผ่นหลัง ผมรู้สึกเหมือนกำลังติดอยู่ในห้องขังที่ไม่มีทางออก ดินแดนคุมขังอันเปรียบเสมือนโลกทั้งใบกุญแจเพื่อหนีหายสิ้นสลายไปหมดแล้ว ผมจ้องมองเข้าไปในความลึกซึ้งที่ดำมืดเปล่า มีแรงดึงดูดขนาดมหาศาลกำลังกวักมือเรียกคำรำพึงรำพันสุดท้ายที่ผมพร่ำพรายบอกกับตัวเอง

บทที่ 1 ความจริงจากความสูง 69 เมตร
บทที่ 2 จิตแพทย์ครั้งที่ 2
บทที่ 3 โลกในสายตาของผม
บทที่ 4 ซึมเศร้าคือเฉดสี
บทที่ 5 ลึงลงไปในรอยหยัก
บทที่ 6 เริ่มจากยาเม็ดแรก
บทที่ 7 เพื่อน (ไม่) ใหม่
บทที่ 8 ดำดิ่งลงอีกครั้ง
บทที่ 9 เรื่องเล่าเคล้าต๊อกป๊อกกิ
บทที่ 10 น้ำตาที่มาพร้อมกับกองหนี้
ฯลฯ