นิยายเรื่องนี้ข้าไม่ได้เขียน เล่ม 1

    ใน "น้องสาวขุนนางทรราช" หลินหว่านเขียนเอาไว้ว่า.. "หลี่เหวยหยวน" ตัวประกอบชายอันดับสองที่จะได้เป็นเสนาบดีกังฉินที่ยิ่งใหญ่มีชีวิตในวัยเด็กที่แสนจะอาภัพ บิดาอ่อนแอแต่งงานใหม่ หลี่เหวยหยวนขึ้นชื่อว่าเป็นลูกที่เกิดจากสาวใช้ต้นห้องมารดาเสียสติคลุ้มคลั่ง ชอบใช้ความรุนแรงกับเขา ท่านย่าไม่รัก และทำให้ทุกคนในจวนพานเกลียดเขาไปด้วย หลี่เหวยหยวนเติบโตมาด้วยสภาพจิตใจที่วิปริตบิดเบี้ยวไม่ว่าใครที่เคยสร้างความขุ่นเคืองแก่เขา.. ทางเดียวที่เขาเหลือให้คือความตาย

    รวมถึง "หลี่หลิงหว่าน" ตัวประกอบหญิง ญาติผู้น้องของเขาที่บังอาจไปรังแกหญิงที่เขารู้สึกดีด้วย เขาตัดลิ้นนางและป้อนหญ้าไส้ขาดให้กิน แม้แต่วาระสุดท้ายของชีวิตก็ยังทรมานอย่างถึงที่สุด และใช่แล้ว.. วันหนึ่งหลินหว่านก็ตื่นมาเป็น "หลี่หลิงหว่าน" ตัวละครที่ตนเองเขียนในวัยแปดขวบ! ไม่นะ! นี่นางต้องมีจุดจบแสนอเนจอนาถอย่างที่เขียนไว้เองหรือ นับว่าขุดหลุมฝังตนเองโดยแท้!

- เหมาะสำหรับนักอ่านที่ชอบพระเอกสายเย็นชา ร้ายกับคนทั้งโลกดีกับข้าคนเดียว มีความจิตนิดๆ เหมาะกับนิยายที่บุรุษอื่นๆ ในเรื่องมาสนใจนางเอกทั้งที่นางไม่ได้ร้องขอหรือไปหว่านเสน่ห์ใส่เลย เหมือนกำลังดูเล่นเกมเอาตัวรอด เห็นการดิ้นรนเปลี่ยนแปลงชีวิตทั้งจากฟากของนางเอก และตัวร้าย (นางเอกในนิยายเดิม) ที่เป็นลูกอนุ