ดอกไม้ วันวาร และความทรงจำ

...ฉันรักที่จะปลูกต้นไม้และหลงใหลมวลไม้ดอกแทบทุกชนิด รักแม้กระทั่งดอกหญ้าดอกเล็กเล็กที่ขึ้นกระจัดกระจายอยู่ตามที่รกร้าง รักที่จะเพาะเมล็ดพันธุ์ต่างต่าง และรักที่จะเฝ้ามองดูการงอกเงยของเมล็ดพันธุ์เหล่านั้น...จากการปลูกต้นไม้ ทำให้ฉันค้นพบว่า ความสุขนั้นเป็นเรื่องที่หาได้ไม่ยากเลย เพียงเดินจากกล่องสี่เหลี่ยมที่กักขังตัวเราออกไปสู่โลกกว้าง ได้เห็นการแย้มบานของดอกไม้สักดอก ได้สูดกลิ่นหอมอวลของมวลบุปผชาติ เพียงเท่านี้ หัวใจก็เป็นสุขได้...

...หากเหนือสิ่งอื่นใด การปลูกต้นไม้สอนฉันให้เรียนรู้ว่า...สรรพสิ่งนั้นคือธรรมชาติ…เราควรเข้าใจว่าทุกสิ่งในโลกนี้เป็นธรรมชาติ หากเราเข้าใจและทำความเข้าใจได้ ใจเราก็เป็นสุข...ฉันควรจะขอบคุณใครดีเล่า สำหรับการค้นพบความจริงข้อนี้ ขอบคุณโชคชะตาที่พลิกผันกระนั้นหรือ ขอบฟ้าที่ลิขิตให้ชีวิตเป็นมาเช่นนี้หรือไร มิใช่อื่นใดทั้งสิ้น นอกจาก...”ขอบคุณต้นไม้”...(บางส่วนจากคำนำ)

- กรุ่นกลิ่นกรรณิการ์
- เกิดแต่ตม...บานในหัวใจ
- ขอบคุณต้นไม้และผืนป่า
- คิดจะปลูกต้นรักสักกอ
- ดอกไม้บานในหัวใจทุกคืนวัน
- ดาราพรรณราย...ดาวที่ไม่ไอยู่บนฟ้า
- ต้นไม้ต้นนั้นชื่อ...มิตรภาพและความรัก
- เธอเป็นเฉกเช่นความภูมิใจของชาวพม่า
- น้ำค้างของอรุณ
- ในสวนศรี
ฯลฯ