สิเจ้าหัวเราะกับความขื่น แล้วมิไยชื่นหวานกับความจริง

    "สิเจ้าหัวเราะกับความขื่น แล้วมิไยชื่นหวานกับความจริง" เล่มนี้ ได้รวบรวมบทวิพากษ์วิจารณ์วรรณกรรมเล่มแรกและเล่มเดียวของ "วาด รวี" ซึ่งได้กล่าวว่า การวิจารณ์วรรณกรรมไทย คือภาคส่วนที่ตกต่ำและด้อยพัฒนาที่สุดของวงวรรณกรรม เป็นพื้นที่รกร้างที่ไร้ความเคลื่อนไหวทางปัญญา ไร้เรี่ยวแรงและขาดแคลนพลังทางปัญญาอย่างที่สุด สาเหตุหนึ่งมาจากความคิดความเชื่อของวงวรรณกรรมเองว่า การวิจารณ์เป็นเรื่องของ "นักวิจารณ์" ไม่ใช่เรื่องของใครอื่น โดยเฉพาะนักเขียน การแยก "การวิจารณ์" ออกจาก "นักเขียน" เป็นสิ่งที่ผิดธรรมชาติ ของทั้งกระบวนการพัฒนาวรรณกรรมและกระบวนการทางปัญญา ไม่มีเหตุผลแม้แต่น้อยว่า ทำไมการวิจารณ์วรรณกรรมจึงต้องตกเป็นภาระหรือเป็นกิจกรรมของ "นักวิจารณ์" เท่านั้น เพราะแท้จริงแล้วนักวิจารณ์เป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตน หากแต่เป็นการอุปโลกน์กันขึ้นมาของวงวรรณกรรมเอง...

สารบัญ : สิเจ้าหัวเราะกับความขื่น แล้วมิไยชื่นหวานกับความจริง

01 ประวัติศาสตร์ที่เขาไม่นับกับวรรณกรรมยอดเยี่ยม
02 เสือเพลินกรง กรงที่มองไม่เห็น
03 สิเจ้าหัวเราะกับความขื่น แล้วมิไยชื่นหวานกับความจริง!
04 อุดมคติคือการอธิบาย ความโหดร้ายด้วยระบบทุนนิยม?
05 โมราโชมอน
06 พงศาวดารกรุงแตกฉบับราษฎร
07 ประวัติศาสตร์ของความเงียบ, เสียงกระซิบอันกึกก้องจนแสบแก้วหู
08 ลักษณ์ล่มสลาย, เมื่อกาลนิรันดร์อยู่นอกตำนาน
09 คำพิพากษาจินตนาการของจำเลย, บทวิจารณ์คำพิพากษาบรรณาธิการนิตยสารเสียงทักษิณ
10 วรรณกรรมหลังรัฐประหาร